Αυτό το βιβλίο εξιστορεί την έννοια της διακυβέρνησης στη Δύση, από τις πατερικές ρίζες –το regimen ως τέχνη καθοδήγησης των ψυχών (6ος αιώνας)– έως τον προσδιορισμό της στο νομικο-διοικητικό λεξιλόγιο του σύγχρονου Κράτους (17ος αιώνας). Αντικείμενό του, εντούτοις, δεν είναι η ανάπλαση των σταδίων μιας προοδευτικής εκκοσμίκευσης, αλλά η ανάδειξη των μεταβολών που οδήγησαν, περί τα τέλη του Μεσαίωνα, στην ανατροπή των σχέσεων μεταξύ regimen και regnum (υπό την έννοια της μοναρχικής εξουσίας). Σε αντίθεση προς την ιδέα ότι η διακυβέρνηση προϋποθέτει την ύπαρξη του Κράτους, ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι, επί αιώνες, οι απαιτήσεις του regimen καθόρισαν τις προϋποθέσεις άσκησης της εξουσίας. Μόλις τον 16ο αιώνα –μετά τον Μακιαβέλλι– το Κράτος, προερχόμενο από μία εκκοσμίκευση, αλλά φερόμενο από μία άνευ προηγουμένου κρίση, επιβάλλεται ως το θεμέλιο της πολιτικής τάξης και συνιστά την αρχή των πρακτικών διακυβέρνησης. Τότε, λοιπόν, το regimen –και μαζί του κάποιο πρότυπο χρηστού ηγεμόνα– εξαφανίζεται μέσα στο απολυταρχικό δίκαιο.